Zielonogorska.pl Historia

"Po mnogich zaś latach siedli byli Słowianie nad Dunajem, gdzie teraz ziemia węgierska i bułgarska. I od tych Słowian rozeszli się po ziemi i przezwali się imionami swoimi, gdzie siedli na którym miejscu. [...] A oto jeszcze ciż Słowianie: Biali Chorwaci i Serbowie, i Chorutanie. Gdy bowiem Włosi naszli na Słowian naddunajskich i osiadłszy pośród nich ciemiężyli ich, to Słowianie ci przyszedłszy siedli nad Wisłą i przezwali się Lachami, a od tych Lachów przezwali się jedni Polanami, drudzy Lachowie Lutyczanami, inni — Mazowszanami, inni — Pomorzanami." - Tak właśnie zasiedlenie terenów Polski opisuje średniowieczny kronikarz Nestor.

Mimo, iż historia Polski znana jest lepiej od czasów chrztu w 966 roku, to uważa się, że sięga ona jeszcze daleko za czasy Piastów. Przed Piastami na ziemiach Polskich panować mogli Lechici. Ze wszystkich Słowian to właśnie Polacy byli narodem o którym wzmianki pojawiły się najpóźniej. O ich historii sięgającej poza X wiek wstecz nie posiadamy prawie żadnych informacji opartych na źródłach historycznych. Zajmowali oni odległą i mało atrakcyjną część kontynentu europejskiego. Daleko od ośrodków życia cywilizowanego i bez tradycji pisemnej, żyli w swych siedzibach na uboczu, nie zostawiając po sobie wielu śladów. Mimo tego w X wieku z mgły wyłania się nam dobrze prosperujące i zarządzane państwo, które szybko podporządkowuje sobie duże tereny i podbija okoliczne ludy.

Większość badaczy jest zdania, że nie było to efektem gwałtownej zmiany, a kształtującej się na przestrzeni wielu pokoleń tradycji zarządzania. Dałoby to prawdopodobieństwo, że Polska swe zarządzanie zawdzięcza obcemu najazdowi z przeszłości, jednak nie istnieją jakiekolwiek przesłanki historyczne, że coś takiego miało miejsce. Istnieje szansa, że Polacy żyli w tak zwanej praojczyźnie Słowian  Byłoby to sprzeczne z opinią Nestora, aczkolwiek, o ile pozostałe państwa słowiańskie wstępowały na arenę dziejową w okresie swych wędrówek i zajmowania nowych ziem, to Polacy byli w tym samym miejscu przez jakiś czas, nie mając wcześniej najwidoczniej powodów do migracji. Ciężko z dzisiejszej perspektywy oceniać i dowodzić jak mogło być naprawdę. Czy Polanie zamieszkiwali te tereny od dawna, czy raczej są oni częścią plemień Karatańskich które ruszyły na północ w poszukiwaniu bezpiecznych siedzib? Karantanie/Chorutanie byli plemieniem słowiańskim zamieszkującym okolice Adriatyku i doskonale pasującym do przekazanej nam przez Nestora informacji.

Istnieje wiele teorii na temat powstania Polski. Jedna z nich mówi, że Polanie jako najlepiej prosperujące plemię, być może bez organizacji rodowej która nie pozwalałaby na osiągnięcie takich celów, podbili i podporządkowali sobie pozostałe plemienia Lechickie, i to właśnie w ten sposób powstała Polska. Czasu w którym się to stało nikt nie jest w stanie zbadać. Z drugiej strony uważa się, że lachy była to nazwa jaką ogólnie nazywane były plemiona zamieszkujące obszary Polski, i przylgnęła ona do Polaków na dłużej.

Głównym argumentem na przodownictwo Polan jest nazwa Polska, Polonia, która prawdopodobnie wywodziła się właśnie od nazwy tego plemienia. W zachodniej Lechii dominowali Polanie, zaś we wschodniej Lachowie. Tak więc nazwa Lachów utrwaliła się mocniej na wschodzie, na zachodzie zaś słyszymy wcześnie o Polonii. Etymologia słowa Lachy prowadzi do plemienia Lędzian, którzy zamieszkiwali południowy-wschód Polski. Obszary dzisiejszego pogranicza polsko-ukraińskiego. Mimo tego Lędzianie jedynie przejściowo w historii znajdowali się pod panowaniem władców polskich, przez większość czasu znajdowali się pod panowaniem Morawian i Rusinów, a także być może Czechów.

Z drugiej strony wiadomo, że na początku XI wieku Skandynawowie określali Lechitami Polan gnieźnieńskich. Głównym dowodem na istnienie państwa Lechickiego przed czasami Piastów jest określanie Polaków Lachami przez sąsiadów, a nawet dalekie państwa jeszcze w X wieku. Istnieją również wzmianki historyczne o Lachach-Licicavikach. Słowo Lachy miało oczywiście swój korzeń w Lechitach, i bardzo możliwe, że tak właśnie nazywał się protoplasta państwa Polskiego. W X wieku Węgrzy nazywają Polskę Lengiel, zaś Turcy używają terminu Lechistan. Już w XII wieku, Bizantyjczyk Kinamos (1118-1178) używa formy Lechoi. Na Litwie do dzisiaj Polska nazywa się Lenkija.

W późniejszych wiekach termin ljachy na Rusi zyskał sobie obraźliwy ton. Obraźliwa wersja została zastąpiona słowem Mazur. Od desygnatu Lachy powstał toponim Podlasie, czyli obszar znajdujący się pod Lachami. Karol Szajnocha, którego pracami historycznymi wspomagał się np. Henryk Sienkiewicz pisząc swoje dzieła, na kartach książki "Lechicki początek Polski" zaryzykował teorię podobnego jak u Rusów skandynawskiego pochodzenia. Jego zdaniem Lach jest wyrazem skandynawskim oznaczającym towarzysza (i towarzystwo), pisanym jako lag, lage, wymawiane jako lach. Istnieją również ostatnio coraz bardziej popularne informacje o skandynawskim pochodzeniu Mieszka I.

Ciężko jednak o potwierdzenie tych informacji. Prawdopodobnie koniec państwa lechickiego nastąpił na przełomie VIII i IX wieku. Mógł być konsekwencją uderzenia Karola Wielkiego na Słowian. Wtedy też doszło do włączenia Podkarpacia i Podsudecia do państwa wielkomorawskiego, co mogło być skutkiem zmian które wówczas zaszły. Do tego też czasu, w przybliżeniu cofa nas również początek tradycji dynastycznej Piastów, uwzględniając trzech poprzedników Mieszka I, wymienionych w kronice Galla, których większość badaczy mimo braku innych źródeł uważa za postacie historyczne.

Jakkolwiek z historycznego punktu widzenia istnienie przed-piastowskiego państwa Lechitów jest prawdopodobne i ma logiczne uzasadnienie, którego ewentualne następstwa objawiły się potem w historii Polski, która dość nagle pojawia się na kartach historii, nieco tajemniczo jak na duże i silne państwo.

Jendakowoż nie jest i nie będzie już możliwe stwierdzenie czy kiedykolwiek takie państwo istniało, zostają nam jedynie domysły. Można przebierać w teoriach, z których kilka wydaje się szczególnie prawdopodobnych, jednakowoż są to tylko teorie, a nam pozostają jedynie strzępki informacji które można potraktować jako historyczne. Historia Polski z tych lat jest do dziś tajemnicą. W głównej mierze zawdzięczamy to po prostu nie piśmienności naszych przodków. Paradoksalnie mamy więcej informacji o dziejach wielu państw starożytnych niż młodszych czasem o 2 tysiące lat dziejach polskich.

(opr. D. Kopyść)

Łużyce (grnłuż. Łužica, dlnłuż. Łužyca, niem. Lausitz, cz. Lužice, ros. Лужица; od ług – zbiornik wodny, kałuża) – kraina historyczna leżąca częściowo w Niemczech i częściowo w Polsce, położona między Kwisą i Łabą, zamieszkana przez Niemców, Polaków i Serbołużyczan.

Powierzchnia Łużyc wynosi około 8000 km². Dzielą się na dwie części: część północna – Łużyce Dolne (dlnłuż. Dolna Łužyca, grnłuż. Delnja Łužica, łac. Lusatia Inferior, niem. Niederlausitz) z głównym miastem Chociebuż (dlnłuż. Chośebuz) leży w większości na południu landu Brandenburgia i częściowo w landzie Saksonia, część południowa – Łużyce Górne, do XV wieku Milsko (grnłuż. Hornja Łužica, dlnłuż. Górna Łužyca, łac. Lusatia Superior, niem. Oberlausitz) z głównym miastem Budziszyn (grnłuż. Budyšin) w większości należy do Saksonii, częściowo leży zaś na południu landu Brandenburgia.

Polska część Łużyc leży na południowym zachodzie kraju i wchodzi w skład województw lubuskiego (Łużyce Dolne) i dolnośląskiego (Łużyce Górne), jej głównymi miastami są: Żary, Lubań, Gubin i Zgorzelec.

Historia
Ślady osadnictwa na terenie Łużyc pozostawiły plemiona celtyckie zastąpiły je plemiona wschodniogermańskie. A tych miejsce, w efekcie wędrówki ludów, zajęły plemiona słowiańskie określane mianem Słowian połabskich. Potomkami niektórych z nich są dzisiejsi Serbołużyczanie.

W latach 623–658 Łużyce wchodziły w skład państwa Samona – najstarszego znanego współcześnie tworu państwowego Słowian zachodnich. Od VII do VIII wieku na terenie Łużyc istniały państwa plemienne zarządzane przez rodzimych władców, jeden z nich Miliduch, król plemion serbo-łużyckich, w 806 roku stoczył bitwę z wojskami Franków.

Miliduch to pierwszy król lub książę miejscowych ziem, znany nam z imienia. Był królem lub księciem  serbołużyckiego związku plemiennego. Jednoczył plemiona serbskie. Zginął w bitwie z Frankami w 806 roku. Wspomina o nim Chronicon Moissiacense (...wtedy to został zabity Miliduch, król zarozumiały, który rządził u Serbów..., Milito, rex superbus, qui regnabat in Siurbis) oraz Einhardi annales (in qua expeditione Miliduoch Sclavorum dux interfectus est... - w której to wyprawie Miliduch, książę słowiański został zabity[1]). Użyte w pierwszym przypadku łacińskie rex, czyli król, jest przesadzone, ale stanowi zapewne nobilitację męża, któremu udało się zjednoczyć plemiona serbskie oraz stanąć na ich czele[2].

W IX wieku Łużyce wchodziły w skład Państwa Wielkomorawskiego. Stan ten utrzymywał się do 907 roku. W roku 963 zostały podbite przez Gerona, margrabiego saskiej Marchii Wschodniej. W roku 1002 Bolesław I Chrobry przyłączył Łużyce do Polski, co zostało uznane w pokoju w Budziszynie (1018).

Następnie ponownie znalazły się w obrębie wpływów niemieckich (układ pokojowy z Budziszyna, 1031) jako część Marchii Miśnieńskiej. W czasach króla Jana i Karola IV z dynastii luksemburskiej trwale zintegrowane z Koroną Królestwa Czech (najpierw Ziemia Budziszyńska i Zgorzelecka, u schyłku życia Karola IV takża Marchia Dolnołużycka). W ramach Korony Czeskiej oboje Łużyce pozostawały do 1635 r. W tym okresie (od lat 70. XV w.) zaczęto stosować określenie Górne Łużyce dla ziem Budziszyńskiej i Zgorzeleckiej, przy czym krótko istniało u schyłku XIV w. księstwo zgorzeleckie, utworzone przez Karola IV dla najmłodszego syna Jana.

W latach 1635–1815 Łużyce były częścią Saksonii, a potem także częściowo Prus (północna część po rozbiorze Saksonii w 1815). Od XII wieku intensywne osadnictwo niemieckie – przede wszystkim w górach, w miastach i niezasiedlonych obszarach – spowodowało, że Słowianie stali się od XIII wieku mniejszością w tym regionie.

W 1815 roku w ramach reformy administracyjnej państwa pruskiego część Łużyc zostało włączone do nowo utworzonej Provinz Schlesien (prowincji śląskiej). Od 1871 całe Łużyce znalazły się w obrębie zjednoczonych Niemiec.

Próby niezależności
W 1919 roku delegacja Serbołużyczan była obecna na obradach konferencji wersalskiej, gdzie zabiegała o utworzenie wspólnego z Czechami państwa. Nie zostali jednak dopuszczeni do głosu. Po ponownym zjednoczeniu Niemiec 3 października 1990 Serbołużyczanie starali się o utworzenie autonomicznej jednostki administracyjnej, jednak władze federalne w Berlinie nie wyraziły na to zgody i nastąpił nowy podział między Saksonią a Brandenburgią. Serbołużyczanie korzystają jednak z przywilejów mniejszości narodowych: posiadają własne szkoły oraz organizacje kulturalne, a napisy na tablicach miejscowości i urzędach są dwujęzyczne.

Język i kultura 
 Od XVIII wieku, a szczególnie w XIX wieku zaznaczył się silny prąd budzenia się świadomości narodowej i kulturalnej Serbołużyczan, a także powstawania dzieł literackich w językach łużyckich. W okresie panowania hitlerowskiego próbowano zniszczyć język i kulturę łużycką. Po II wojnie światowej miał miejsce rozwój instytucji kulturalnych i społecznych słowiańskiej ludności Łużyc. Obecnie działa gazeta codzienna: http://www.serbske-nowiny.de/ jest dostępne łużyckie radio i telewizja (http://www.mdr.de/serbski-program/verteilseite1610.html).

Obecnie: nie wiadomo gdzie są Łużyczanie. Czy ich wysiedlono? Czy jeszcze mieszkają? Literatura mówi na temat Łużyczan w polskiej części Łużyc bardzo niewiele.

"Ta pierwsza kwestia wynikła z omyłkowego wysiedlenia wraz z Niemcami z przypadłych Polsce terenów kilkudziesięciu serbołużyckich rodzin. Fakt ten bardzo negatywnie przyjęty został przez społeczność serbołużycką[32]. Jednakże gwoli sprawiedliwości stwierdzić należy, że władze polskie szybko na ten fakt zareagowały i podjęły starania aby pozostałym jeszcze w Polsce Serbołużyczanom zapewnić ochronę. Wojewoda wrocławski Stanisław Piaskowski już 29 lutego 1946 r. wydał okólnik w sprawie wyłączania Serbołużyczan z transportów repatriacyjnych[33]. W czerwcu 1946 r. wydał polecenie aby traktować przebywających na podległym mu obszarze Serbołużyczan analogicznie jak polską ludność autochtoniczną i zapewnić im pełną ochronę i opiekę[34]. W listopadzie tegoż roku również Ministerstwo Ziem Zachodnich nakazało wojewodzie wrocławskiemu zwrócić szczególną uwagę aby do transportów repatriacyjnych nie trafili Serbołużyczanie[35] oraz ustalić ich liczbę na podległym mu terenie[36].

W styczniu 1947 r. Kócka uzyskał od władz zgodę na powrót na teren Polski wszystkich wysiedlonych Serbołużyczan, także tych zniemczonych, i na osiedlenie ich nad Nysą Łużycką. Zdaniem Kócki najlepiej byłoby umieścić ich na wysokości Muzakowa, co pozwoliłoby im nawiązać kontakt z etnograficznie serbołużyckim obszarem po drugiej stronie Nysy. Wraz z nimi powinien przybyć ewangelicki pastor oraz nauczyciel oraz pewna liczba uświadomionych narodowo Serbołużyczan z rejonu Slepeho i Wojerec, aby pomóc w reserbizacji zniemczonych jednostek. Miałaby w ten sposób powstać na ziemiach polskich prołużycka baza polityczna[37]. W lutym 1947 r. Kócka monitował władze Domowiny aby jak najprędzej przeprowadziły rejestrację chętnych do powrotu i rozpoczęły starania o uzyskanie dla nich przepustek i paszportów, tak aby mógł powstać nad Nysą surogat ł surogatzisko - serbskeje statnosće[38].

Rozmowy w tej sprawie ponownie przeprowadzone zostały w maju 1947 r. w Ministerstwie Ziem Odzyskanych. Kócka uzyskał m.in. wówczas obietnice przyznania przesiedleńcom pomocy materialnej[39]. Starał się więc maksymalnie wykorzystać sprzyjającą koniunkturę. W lipcu 1947 r. ponownie zwrócił władzom Domowiny uwagę na potrzebę pośpiechu w realizowaniu tego zamierzenia. Pośpiech był wskazany także z tego względu, że wówczas były jeszcze nad Nysą Łużycką wolne gospodarstwa rolne[40].

Jak się wydaje ta inicjatywa Kócki przyjęta została w Budziszynie ze sporą rezerwą. Dopiero bowiem w październiku 1947 r. podjęto przygotowania do przeprowadzenia rejestracji Serbołużyczan wysiedlonych z Polski i posługujących się rodzimym językiem[41]. Akcja ta nie przyniosła jednak spodziewanych wyników, a w obliczu zarysowującego się na przełomie lat 1947 i 1948 przełomu w stosunkach serbołużycko - niemieckich cała sprawa przestała być aktualna."[3]

Po II wojnie światowej lokalni działacze łużyczcy mieli "plan-minimum" na własne państwo narodowe na Nysą Łużycką:

"Na początku 1946 r. jakże przyjazna Serbołużyczanom katowicka Odra w obszernym wywiadzie przedstawiła poglądy Kócki na zagadnienie Łużyc. W ich świetle serbołużycki program maksimum sprowadzał się do uzyskania pełnej niezawisłości w miniaturowym państwie na wzór Luksemburga czy Andorry. Koncepcja taka miałaby wszelkie szanse powodzenia, gdyż w powstałej po wojnie konfiguracji geopolitycznej Łużyce znalazły się pomiędzy granicami Polski i Czechosłowacji i nie tworzyłyby żadnej odosobnionej enklawy. Do przyjęcia byłaby również autonomia w obrębie Czechosłowacji lub Polski. Względy geograficzne przemawiały za tą drugą ewentualnością, jednakże wśród ludności serbołużyckiej przeważała orientacja proczeska. Według Kócki w grę miał wchodzić obszar 11 łużyckich powiatów, o powierzchni 125000 km kw. Z około 250 tysiącami Serbołużyczan, wliczając w tą liczbę także elementy zniemczone. W wywiadzie tym przedstawił on także koncepcję przesiedlenia najbardziej na zachód wysuniętych serbołużyckich osad nad Nysę, przy równoczesnym wysiedleniu stamtąd Niemców"[3]

oprac. redakcja/ na podst. Wikipedia

[1]    ↑ Henryk Łowmiański, Początki Polski, t.V, Warszawa 1973, s.238-239
[2]    ↑ Wojciech M. Wochna, Kilka uwag o religii etnicznej dawnych Serbołużyczanach na kanwie historycznego opowiadania Lubomíra Jaroša Vítr na věčnost [w:] "Opolskie Studia Łużycoznawcze", tom 8, Pro Lusatia 2009
[3]  http://www.prolusatia.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=159:dziaalno-wojciecha-wojcecha-kocki-w-serbouyckim-ruchu-narodowym-w-latach-1945-1950&catid=2:wszelkie-artykuy&Itemid=14

Meteoryt nikogo nie zabił, uderzając w Rosji. 400 osób zostało rannych od odłamków szkła koło miasta Czelabińsk.

Czeka na Państwa ok. 600 stron ciekawych zdjęć czy artykułów. Zapraszamy!